Kolejność czynności przy tej pracy jest podobna, jak przy okładaniu ściany glazurą, z tym, że płytki terakoty mają wymiary 5×5 cm i zamiast jednej płytki glazury układa się 9 płytek terakoty. Jest to więc zajęcie bardziej pracochłonne. Terakotę w razie potrzeby można dość łatwo przycinać do żądanych wymiarów obcęgami do cięcia drutu w sposób opisany przy układaniu glazury.
W związku z tym, że układanie terakoty trwa dość długo, a przyczepność zaprawy do jej powierzchni jest dużo lepsza niż do szklistej glazury, większą trudność sprawia oczyszczenie z resztek zaprawy. Terakota ma powierzchnię lekko porowatą, dlatego łatwo pozostaje na niej zabarwienie cementu. Poza tym stwardniała zaprawa jest trudna do usunięcia sposobem mechanicznym. Stosunkowo łatwo oczyszcza się terakotę, przemywając całą powierzchnię 10-precentowyrn roztworem kwasu solnego, który rozpuszcza cienką warstewkę zaprawy. Należy posługiwać się przy tym tamponem ze szmatki, zmieniając ją w miarę zabrudzenia. Pracę tę należy wykonać w gumowych rękawiczkach, ponieważ kwas solny jest produktem silnie żrącym.
Zobacz także: Budowa fundamentów – co warto wiedzieć?
Po usunięciu zaprawy całą powierzchnię przeciera się szmatką umoczoną w czystej wodzie. Aby uzyskać pełny kolor terakoty, należy ją po zmyciu i wyschnięciu zakonserwować. Niezakonserwowana ma wygląd lekko przykurzonej, jest podatna na powstawanie plam, które potem są trudne do usunięcia. Można ją nasycić pokostem, wcierając go cienką warstwą za pomocą tamponu, lub pastą do parkietu. Po wyschnięciu powierzchnię przeciera się suchą miękką szmatką, w celu uzyskania pełnego koloru i delikatnego połysku.
Jeśli terakotę nakłada się z arkusza (20×20 cm), kolejność czynności jest w zasadzie podobna. Różnica polega jedynie na tym, że cały arkusz w momencie przyklejania zaprawą należy dociskać deseczką do ściany, aby wszystkie płytki przykleiły się w jednej płaszczyźnie. Płytki naklejone są na arkusz swoją prawą stroną, zaprawę nakłada się więc na widoczne na arkuszu płytki, a papier usuwa po naklejeniu całej płaszczyzny, zmywając go wodą. Następnie uzupełnia się spoiny i dalej postępuje tak, jak z terakotą w płytkach.
Terakota jest bardzo odpowiednim materiałem na wykładziny płaszczyzn roboczych w kuchni. Zlewozmywak znajdujący się w płaszczyźnie płyty roboczej ma wymiary 40×80 cm, można więc łatwo wydzielić taką płaszczyznę przez wielokrotność wymiaru płytki.
Do podłoża drewnianego terakotę mocuje się za pomocą kleju, używając najlepiej butaprenu. Stwarza on powłokę chroniącą drewno przed wilgocią. Ponieważ pozostaje on elastyczny, nie zachodzi obawa odspojenia płytki w wyniku uderzeń.
Wyklejając drewno płytkami terakoty segreguje się je grupując według wielkości (minimalne nawet różnice wymiarów zwielokrotniają błąd). Jest to bardzo ważne, gdyż przykleja się je bez spoin — na styk. Płytki trzeba również dobrać pod względem grubości, duże różnice mogą spowodować uskoki w płaszczyźnie płyty (podłoże jest sztywne, różnica grubości nie może więc być korygowana przez wciskanie w zaprawę).
Na całej drewnianej płycie przeznaczonej do wyklejenia rysuje się kratkę 5×5 cm; są to linie odpowiadające przyszłym stykom płytek. Trzeba również zwrócić uwagę, aby zlewozmywak mieścił się w narysowanych kratkach. Skrajne linie styków płytek powinny odpowiadać zewnętrznym krawędziom zlewozmywaka. Staranne rozliczenie i zgranie wielkości zlewozmywaka z liniami styków wyeliminuje konieczność przycinania płytek. Następnie układa się płytki bez kleju, dobierając je tak, aby cała płaszczyzna została dokładnie zapełniona bez konieczności przycinania. Jest to możliwe, ponieważ płytki mają wymiary z odchyleniami w górę i w dół; 5 cm jest wymiarem średnim.
Zobacz także: Dom pasywny – czy jego budowa się opłaca? Poradnik
Rozpoczynając klejenie zdejmuje się kilka rzędów płytek, zachowując ich kolejność, odwraca się je na lewą stronę i smaruje klejem. Klej nakłada się pędzlem również na powierzchnię drewnianej płyty. Po 5 minutach, gdy będzie on miał konsystencję galaretowatą, przykłada się płytki w uprzednio ustalonej kolejności, dociskając je bardzo silnie do płyty. Każda musi być wciśnięta silnym ruchem pionowym, z lekkim przesunięciem na boki. Nie ma konieczności zostawiania płytek pod obciążeniem.
Boki płyt powinny być wykończone listwą drewnianą lub paskiem blachy aluminiowej, aby zasłonić linię zetknięcia się drewna z terakotą, a także w celu zabezpieczenia terakoty przed wyłupaniem.
