Przy urządzaniu wnętrza mieszkania najczęściej stosuje się różnego rodzaju płyty i listwy, rzadziej deski. Wycięty pas płyty z powodzeniem zastępuje naturalną deskę, jest nawet od niej lepszy, nie ulega bowiem tak dużym odkształceniom pod wpływem wysychania. Płyty drewniane mogą mieć różną grubość, konstrukcję i sposób wykończenia.
Płyty stołarskie składają się z wąskich, dokładnie spasowanych listewek, dwustronnie oklejonych grubszym fornirem lub cienkim obłogiem o kierunku słoja prostopadłym do ułożenia listew. Zachowują ostre krawędzie, są łatwe w łączeniu i nadają się do wszelkich prac stolarskich.
Zobacz także: Ogrzewanie płaszczyznowe – co to jest i na czym polega? Najważniejsze informacje
Płyty wiórowe wykonane z płasko prasowanych wiórów z drewna są tańsze od płyt stolarskich. Istotną ich zaletą jest wytrzymałość mechaniczna. Podczas wysychania nie ulegają odkształceniu.
Wykonane z nich złącza nie są jednak tak dokładne, jak w płytach stolarskich. Trzeba je oklejać fornirem, ponieważ rysunek wiórów po polakierowaniu jest uwypuklony i nie przypomina słojów drewna.
Płyty paździerzowe produkuje się na tej samej zasadzie co płyty wiórowe z paździerzy lnianych lub konopnych. Odznaczają się one gorszymi właściwościami, mają bowiem mniejszą wytrzymałość i łuszczącą się krawędź.
Obecnie stosuje się płyty tzw. okal, tańsze od płyt stolarskich i wiórowych płasko prasowanych. Płyta okal jest kombinacją płyty wiórowej z dwustronną okleiną; środek jej składa się z drobnych wiórów drewnianych, prasowanych warstwami od czoła płyty między dwiema okleinami. Całej płycie nadają sztywność dwie warstwy okleiny, z kierunkiem słoja ułożonym poprzecznie w stosunku do układu wiórów w środku płyty. Wadą tych płyt jest ich niewielka twardość i stąd wynika trudność wykonania wytrzymałych złącz.
Sklejka złożona jest z nieparzystej liczby cienkich warstw forniru, które zostały sklejone w ten sposób, że kierunek włókna jednej warstwy jest prostopadły do warstwy sąsiedniej. Sklejki mogą mieć różną grubość i gatunek zewnętrznej okładziny. Są bardzo dobrym materiałem stolarskim, jeżeli przy mocowaniu przytwierdzi się je w wielu punktach. Sklejka ma silne tendencje do odkształcania się pod wpływem wilgoci, stąd stosowanie dużych płaszczyzn nie usztywnionych jest ryzykowne. Jest za to materiałem o dużych walorach estetycznych, a zewnętrzna warstw jest często wyższej jakości niż w płytach okal.
Do materiałów pomocniczych zalicza się miękkie i twarde płyty spilśnione. Składają się one z rozszczepionych włókien drewna prasowanych pod ciśnieniem. Są bardziej uciążliwe w obróbce niż drewno. Płyta miękka bowiem strzępi się przy piłowaniu, twarda zaś jest trudna do cięcia. Miękka płyta spilśniona jest bardzo dobrym materiałem izolacyjnym (izolacja cieplna i akustyczna). Twarda płyt spilśniona nadaje się bardzo dobrze tam, gdzie potrzebny jest materiał o dużej wytrzymałości na ścieranie. Z powodzeniem też zastępuje droższą od niej sklejkę, jeżeli względy estetyczne są mniej istotne.
Zobacz także: Wybijanie otworu w materiale o mniejszej twardości
Do wykładania ścian i na płyty stołów, zwłaszcza w miejscach narażonych na zabrudzenie i zamoczenie, często stosowane są płyty wiórowe lub twarde płyty spilśnione lakierowane lub laminowane. Płyty lakierowane nie są zbyt trwałe. Lepsze od nich, ale droższe, są płyty laminowane, odznaczające się odpornością na uszkodzenia mechaniczne, temperaturę i wilgoć. Jedne i drugie płyty dają się łatwo utrzymać w czystości.
Uzupełnieniem płyt są różnego rodzaju listwy, występujące w różnych wymiarach, z drewna sosnowego lub gorsze – ze świerku.
