Jeżeli jakiś element wykonuje się z płyty okal, pozostawiając jej naturalną okleinę jako płaszczyznę widoczną, to warto we własnym zakresie okleić czoło płyty, oczywiście po wykończeniu i opiłowaniu na gładko wszystkich złączy. W tym celu wybraną okleinę należy moczyć kilka godzin w wodzie i następnie pociąć na paski trochę szersze niż grubość płyty. Do klejenia używa się kleju stolarskiego (kostnego). Można nim smarować dwie płaszczyzny, ale jest to dość uciążliwe, ponieważ cienka warstwa kleju szybko wysycha, lepiej więc ograniczyć się do smarowania tylko pasków forniru. Przekrój płyty jest dość porowaty i nawet jeśli klej będzie miał konsystencję półstałą, to przy silnym dociskaniu zostanie wtłoczony w powierzchnię płyty. Natychmiast po nałożeniu kleju przykłada się pasek do czoła płyty i dociska go silnie listwą przesuwaną wzdłuż całej oklejanej powierzchni bocznej płyty. Po stężeniu kleju wystającą część okleiny obcina się ostrym nożem, prowadząc go w płaszcżyźnie płyty. Ostatnią czynnością jest wyrównanie krawędzi papierem ściernym, nałożonym na mały kawałek równej deski.
Innym sposobem wykończania płyt z materiałów drewnopochodnych, jak płyty paździerzowe, wiórowe i okal, jest przymocowanie listwy drewnianej do czoła płyty na kołki lub na obce pióro. Żłobek na założenie pióra wykonuje się w płycie i w listwie za pomocą piły ‘tarczowej o szerokości cięcia 3-4 mm.
