Kity, wypełniacze i masy uszczelniające

Autor Kamil

Materiały te są ściśle spokrewnione z klejami, bowiem ich zadanie jest podobne. Często wywodzą się pod względem chemicznym z tej samej rodziny klejów. Mówiąc innymi słowy, są to także kleje, które dzięki odpowiednim wypełniaczom rozszerzyły swoje właściwości. Również i w tej dziedzinie nie ma mieszanek uniwersalnych.

Kit szklarski, który składa się w 85% z kredy szlamowanej i w 18% z oleju lnianego, używany jest przede wszystkim do szklenia okien. Powinien być gładki i elastyczny. Kit zeschnięty (twardy) można zagnieść z olejem lnianym, po czym staje się on zdolny do użytku. Resztki kitu pozostające po pracy najlepiej przechowywać pod wodą. Ponieważ kit nie wchłania wody, przeto przed kitowaniem maczamy nóż (lub szpachlę) w wodzie; wówczas kit nie przylepia się. Kit szklarski jest najprostszym środkiem do zapełniania większych dziur, pęknięć i szczelin w surowym drewnie. Również kitem wypełniamy małe otwory powstałe przy wbijaniu gwoździ z główką spęczoną lub śrub z główką wpuszczoną. Ponieważ kit przy wysychaniu nieco kurczy się, przeto wszelkie wgłębienia zapełniamy z pewnym nadmiarem. Po wyschnięciu kitu zdejmujemy pozostający jeszcze jego nadmiar.

Szpachlówka jest to farba malarska zmieszana z większą ilością wypełniacza aż do uzyskania konsystencji pasty. Przy pracach z drewnem używa się jej podobnie jak kitu szklarskiego, ale szpachlówka nie kurczy się przy wysychaniu, więc nie trzeba nakładać jej z nadmiarem. Zaszpachlowane dziury, szpary i rysy należy pomalować, ponieważ nie są wodoodporne i ulegają wpływom atmosferycznym. Istnieją szpachlówki różnych rodzajów: na bazie emulsji, oleju, lakieru nitro. Wybór szpachlówki zależy od rodzaju farby, która ma być przy danej pracy użyta. Szpachlówkę najlepiej jest nanosić szpachlą kwadratową z cienkiej, giętkiej blachy stalowej. Do szpachlowania dużych płaszczyzn (np. drzwi) stosuje się szpachlówki specjalne.

Kit woskowy używany jest do naprawy polakierowanego lub matowanego drewna. Stosowany jest w rozmaitych odcieniach. Po starannym oczyszczeniu naprawianego miejsca ugniata się kawałek kitu palcami, wciska nożem w uszkodzone miejsce i przyciska palcem (ogrzanie). Małe nierówności można po wyschnięciu kitu przeszlifować.

Zobacz także: Klajstry i kleje stolarskie

Kit szelakowy służy do tych samych celów co kit woskowy, ale jest bardziej kłopotliwy w użyciu. Kawałek kitu szelakowego, który jest podobny do laku jakim pieczętuje się papier, w odpowiednim odcieniu kładzie się na naprawiane miejsce i ogrzewa kolbą lutowniczą lub rozgrzanym prętem metalowym aż do stopnienia. Kit przechodzi w stan płynny i wypełnia uszkodzone miejsce.

“Płynne drewno” (kit drzewny, drewno plastyczne) składa się z mączki drzewnej i środka wiążącego, np. oleju lnianego, kleju lub lakieru nitro. Istnieją też kity drzewne na bazie sztucznej żywicy. Używa sią ich do naprawy zadrapań, porysowań, zapełniania otworów po śrubach, gwoździach itp. Bezbarwny kit drzewny po wyschnięciu należy pokryć szelakiem lub politurą. Wyschnięty kit drzewny można ciąć, piłować, wiercić oraz szlifować.

“Płynny metal” jest idealnym środkiem do uszczelniania i “lutowania” rur, rynien, do naprawy dziur, rys i wgnieceń w częściach metalowych, sprzętach i pojazdach. “Płynną stal”, jak i “płynne aluminium” na bazie winylu, przerabia się tak samo jak dowolny kit; czas schnięcia 3-4 godzin. Na bazie żywicy epoksydowej przerabia się tak jak klej dwuskładnikowy.

“Płynna emulsja” z akryli i wypełniacza sprzedawana jest w różnych kolorach i nadaje się do naprawy emalii, np. w wannach kąpielowych, zlewach, trzonach kuchennych i garnkach. Uszkodzone miejsce pokrywa się ostrożnie “płynną emalią” z tuby.

Elastyczne masy uszczelniające służą do wypełniania szczelin “ruchomych” (dylatacyjnych), np. między brzegiem wanny a wykładziną, w oknach i drzwiach, w murze, na połączeniach rur odpływowych z ceramiki lub z masy azbestowo-cementowej albo przy odpływach z balkonów i tarasów. W tych wszystkich przypadkach twardniejący kit po pewnym czasie wykruszyłby się, a połączenie stałoby się nieszczelne. Elastyczne masy uszczelniające (np. z kauczuku silikonowego na bazie tworzyw sztucznych) można wcisnąć w szpary bezpośrednio z tuby albo po ugnieceniu w ręku. Po wyschnięciu tworzą mocne połączenie, które zachowuje przez całe lata elastyczność. Zależnie od celu, jakiemu ma służyć szczelina dylatacyjna, jej rozszerzalność bywa różna. Dlatego przy wyborze masy należy mieć ten wzgląd na uwadze. Dobre masy elastyczne nie powinny “starzeć się”, podlegać wpływom atmosferycznym i zanikaniu.